W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku polityka kursowa Polski zmieniała się od polityki opartej na kursie sztywnym, poprzez politykę kursu pełzającego i jej odmianę dopuszczającą wahania w wyznaczonym przedziale aż po kurs płynny, który został wprowadzony 12 kwietnia 2000 roku. Od tego momentu kurs złotego do innych walut nie podlega wprawdzie żadnym ograniczeniom, jednak bank centralny ma zastrzeżone prawo do ingerencji, jeżeli uzna ją za konieczną do realizacji nadrzędnego celu polityki pieniężnej, którym jest ciągły cel inflacyjny.
W najbliższym czasie zasady polityki kursowej ulegną zmianie, gdyż kraje wprowadzające wspólną walutę euro muszą w okresie poprzedzającym przez co najmniej dwa lata utrzymywać usztywniony kurs swojej waluty w ramach systemu kursowego ERM II (Exchange Rate Mechanism II). W praktyce oznacza to, że przez ten czas Narodowy Bank Polski będzie musiał utrzymywać rynkowy kurs złotego wobec euro w przedziale dopuszczalnych wahań w stosunku do ustalonego kursu centralnego.
Bank centralny i jego zadania
Drugą istotną funkcją banku centralnego jest jego rola, w której występuje on jako bank banków. Przy występowaniu w tej roli aktywność banku centralnego przejawia się na kilku płaszczyznach, które dotyczą nadzoru nad operacjami banków komercyjnych dokonywanych w walucie krajowej i zagranicznej, regulowania rozmiarów działalności kredytowej oraz dbania, by banki komercyjne zachowywały status instytucji zaufania publicznego.
pieniądzeW celu stworzenia warunków zapewniających zachowanie przez banki komercyjne statusu instytucji zaufania publicznego bank centralny ustala zasady, będące regulacjami ostrożnościowymi zabezpieczającymi przed ryzykiem upadłości. Odbywa się to poprzez wydawanie licencji upoważniających do prowadzenia działalności bankowej, umożliwiającej udzielenia takich produktów jak kredyt pod hipotekę, konsolidowania banków w celu ich wzmocnienia kapitałowego, opracowywanie wymogów dotyczących struktury pasywów, koncentracji kapitałowej, dopuszczalnych granic zaangażowania kredytowego, norm dopuszczalnego poziomu ryzyka walutowego, rezerw celowych, prowadzenia sprawozdawczości oraz zasad badania ryzyka kredytowego kredytobiorców.
